- Jasne - oddałam uśmiech i ruszyłam. Wilk wydawał się sympatyczny, a ja i tak nie miałam nic do roboty. Na początku chciałam mu pokazać kwiatowy wodospad. Szedł przy mnie dziwnie mi się spoglądając. Moje różyczki delikatnie się zwinęły, co oznaczało u mnie, że odrobinę się zawstydziłam. Widząc to od razu się wyprostowałam stawiając dumne i odważne kroki. - A więc, jaka jest twoja moc? - zapytałam próbując uniknąć kontaktu wzrokowego. Basior odwrócił głowę i odpowiedział.
- Jestem wilkiem mroku, moje moce to nic innego, jak przywoływanie mroku, powodowanie koszmarów i wiele innych. - znów uśmiechnął się do mnie dziarsko. Próbowałam to ignorować.
- Ja jestem wilkiem przyrody. - odparłam, choć nikt mnie o to nie pytał. Chciałam po prostu, aby było to jasne i przy okazji przerwałam tą niezręczną ciszę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz